شهرها هر روز بزرگ‌تر می‌شن و جمعیت بیشتری رو تو خودشون راه می‌دن. اونا همزمان بلندتر و عمیق‌تر هم می‌شن. وقتی یه شهری شروع به رشد در عمق و ارتفاع می‌کنه، معنی‌اش اینه که هر روز به تعداد پله‌های جهان هم اضافه می‌شه.

پله برقی‌ها اول خودشون رو تو ساختمان‌های بلند تجاری نشون دادن و بعد راه خودشون رو به خیابون‌ها و ایستگاه‌های مترو باز کردن. یه پله متحرک که می‌تونی تو یه ثانیه پات رو بذاری روش و بری بالا و باز بعد چند قدم از طرف دیگه روش سوار شی و بیایی پایین. ظاهرا کار خاصی قرار نیست بکنیم، جز یه قدم بلند کردن و اصلا به نظر نمیاد این وسیله ساده چه برقی باشه و چه سنگی تبدیل به ابزاری برای ضایع کردن بقیه آدما باشه. اما چرا گاهی تو مسیر این پله‌ها احساس می‌کنیم بهمون توهین شده یا اذیت شدیم؟

فرهنگ به ما یاد می‌ده چطور در کنار همدیگه با حداقل تنش و دلخوری زندگی کنیم. فرهنگ می‌خواد هر جا که هستیم، چه با یک نفر چه با یک میلیون نفر، احساس شادی کنیم. پس بذار پله‌هایی که مال همه مردم یک شهره، جایی برای فراری دادن شادی نشه. این کار سختی نیست و با رعایت چند تا نکته کوچیک می‌تونیم پله‌های شهرمون رو تبدیل به جای بهتری کنیم.

قانون حرکت تو هر جای خیابون، از جمله تو راه‌پله‌ها حرکت از راست و سبقت از چپه. اگر همیشه سمت راست پله باشید به کسانی که عجله دارن فرصت سبقت می‌دید، و تو پله‌های بتونی هم مزاحم کسانی که پایین می‌رن، نمی‌شید.

موقعی که دارید از کسی سبقت می‌گیرید، مودب باشید، تنه نزنید و موقع رد شدن “ببخشید” بگید.

حریم شخصی و بدن موضوع خیلی خیلی جدیه. تا جایی که براتون ممکنه حداقل یک قدم فاصله بین خودتون نفر بعدی ایجاد کنید. این کار ممکنه تو صف‌های شلوغ کار محالی باشه، اما جاهای زیادی هم هست که می‌شه با این کار احساس امنیت بیشتری به خود و دیگری داد.

موقع حرکت تو راه‌پله‌ها حواست‌تون به کوله پشتی، کیف و بسته‌هایی که دست‌تونه باشه. با یه حواس‌پرتی و یک حرکت بد وسایل شخصی‌تون ممکنه به کسی بخوره و ناخواسته مزاحمتی ایجاد کنه.

یادمون نره هر چی که تو شهر هست، مال همه است و فرهنگ استفاده از این چیزا با حرکت‌های خیلی کوچیکب بهتر می‌شه.


منبع: سایت رنگی رنگی